(恋空) Koizora~ Niebo miłości. J-drama

Wrrr... się wkurzyłam. W piątek wychodząc z korków z matmy wypadł mi telefon w dodatku na kamienie i poszedł mi cały wyświetlacz ;| Dzisiaj mama zawiozła mi go do naprawy, będzie na jutro ponoć. Mam nadzieję, że w końcu go odzyskam, bo tęsknie już za moją komórką. Póki, co wzięłam mamie ;p. W piątek skończyłam go japonizować i pobrałam sobie na nie gg, więc jakoś żyję bez mojego. Dla mnie najważniejsze jest to, aby móc słuchać muzyki. Dzwonienie i sms-y mi do szczęścia nie są potrzebne, no i rzecz jasna gg potrzebne, jak powietrze, tak samo jak muzyka ;p. Bo ja bez gg bym nie wytrzymała, zwłaszcza na nudnych  lekcjach, gdzie piszemy sobie z Alex ^^.
Od jutra czekają mnie próbne matury, których, szczerze się przyznam, boję jak ognia. Najbardziej to angielskiego i matmy. Polski jakoś obleci, byle tylko nie dali Potopu, ani Chłopów... po prostu nic z młodej Polski, to wtedy leżę i kwiczę. Mogłaby być Granica, bo aktualnie ją przerabiamy, więc to byłaby najlepsza opcja ^-^.
We wtorek była wycieczka w celu zwiedzania ogrodów, ale ja nie pojechałam, bo źle się czułam. W ramach nudów w domu pobrałam sobie dramę "Koizora~ Niebo miłości". W zasadzie dawno już nic nie oglądałam, a jak ujrzałam, że dramka liczy tylko te 6 odcinków, to się skusiłam ^-^. Pierwsze trzy odcinki pochłonęłam we wtorek, następne trzy we środę. Więc w dwa dni obejrzałam dramę, no a teraz postanowiłam zdać relację z seansu, bo dawno już chyba tutaj nie zamieszczałam żadnych 'recenzji' moich.
I z góry przepraszam za tak marną jakość recenzji, ale ja serio nie wiedziałam, co o niej napisać, mimo że chciałam ;p.

Drama w moim odczuciu była dość przyjemna w odbiorze i lekka, przynajmniej te pierwsze odcinki. Być może twórcy zbyt bardzo przedramatyzowali ukazującą historię bohaterów i ponaciągali kilka faktów, ale bądź co bądź, według mnie, drama jest po to, aby oderwać widzów troszkę od rzeczywistości. I ta z pewnością temu posłużyła, a w szczególności mnie.

Koizora~ Niebo miłości, to taka drama, którą praktycznie każdy fan dram japońskich może obejrzeć, no chyba, że nie trawi romansów, to nie radzę wtedy jej oglądać. 

Historia, którą nam ukazuje drama, wydaje się być tak banalna, śmieszna i jednocześnie głupia, że aż oczy puchną od oglądania. Bo umieszczono w niej chyba wszystkie nieszczęścia świata, jakie tylko mogły spaść na dwójkę młodych ludzi. Akcja toczy się z prędkością światła, bo już po drugim odcinku mijają nam dwa miesiąca, a później, w raz z kolejnymi odcinkami lecą kolejne lata. Przechodzimy przez lata spędzone w szkole średniej bohaterów, potem studenckich, a w chwili zakończenia, główna bohaterka ma gdzieś dwadzieścia parę lat. Do tego trzeba dodać, że miłość pomiędzy Hiro a Miką nawiązała się w dość bardzo szybkim tempie, że ja w sumie już zapomniałam, jak to było, gdy się poznali. Cała drama składa się z opowieści narratorki, która wspomina swoją pierwszą miłość i główną bohaterkę poznajemy w chwili, gdy zaczyna pierwszy rok szkolny w liceum.

Mika z początku wydała mi się być dość rozsądną dziewczyną, jak na swój wiek. Bo patrząc na inne bohaterki, w niektórych dramach w podobnym wieku, czy chociażby wziąć Ayę, jej przyjaciółkę, to człowiek się zaczyna poważnie zastanawiać, czy ma do czynienia z małym dzieckiem, czy z dziewczyną, która idzie do liceum. Mimo swojego wieku, obiecała sobie, że nie zmieni się, nawet wtedy, gdy się zakocha. Ba, nawet nie myślała o takim czymś, jak mieć chłopaka, czy nosić makijaż do szkoły. Jednak to wszystko się zmieniło w chwili, gdy spotyka Hiro. Ogólnie trochę to takie dziwne było. Ona weszła do jego klasy, szukając Nozumiego, bo chciała mu wręczyć karteczkę z numerem telefonu swojej przyjaciółki Ayi. Jednak właśnie natyka się na Hiro, który ją całuje. W efekcie czego dziewczyna go odtrąca od siebie i wybiega z klasy. Potem przez cały czas myśli o nim i o jego pocałunku, z drugiej strony dowiaduję się, że Hiro ma dziewczynę, więc się wścieka, uważając go za złego faceta. 
Natomiast Hiro, to... sama nie wiem, jak go określić, bo czasami wydawał mi się być sztuczny. Tutaj był dobry dla swojej wybranki serca, a zaraz się wściekał. Taki trochę z niego był typ buntownika, a zarazem, gdy Mika zaszła w nim w ciążę, to nagle się zmienił. Normalnie obrót 180 stopni. Nawet przefarbował włosy na ciemniejszy kolor, zaczął się ubierać "przyzwoicie", aby udowodnić ojcu Miki, że nie jest wcale taki, na jakiego wygląda.Rzucił szkołę i zaczął pracę. Ogólnie dla mnie scena, gdy Mika z Hiro prosili o małżeństwo rodziców, była dość komiczna i zabawna. Nie wiem, czemu, ale widząc tak starającego się Hiro, który aż padał na kolana przed jej ojcem i błagał o tą szansę, to z kolei jego wcale ten widok nie ruszał. Miał minę tak grobową i kamienną, jak jakiś posąg, że aż to nienaturalnie wyglądało. No i Mika wtedy wydała mi się być nieodpowiedzialna, w sumie to obaj byli nieodpowiedzialni, że Mika w ogóle zaszła w ciążę. Jednak później, widząc, że dziewczyna naprawdę się starała, moje zdanie na jej temat zmieniło się, bo jakby nie spojrzeć, to wzięła odpowiedzialność za własne czyny. Potem to nawet wstawała wcześniej rano, robiąc śniadanie. Jak to ona ujęła, aby być lepszą matką i żoną. A więc widząc, że córka się stara, to rodzice jednak zgodzili się na ich małżeństwo i na to, aby urodziła dziecko.
No i tutaj kolejne nieszczęście się zdarza, bo Mika porania w Wigilię, no i nici ze ślubu i z dziecka. Hiro wraca do szkoły. Nie mija chwila i już widz się dowiaduje, że Hiro zapada w chorobę, a ściślej rzecz biorąc ma raka. W dalszych odcinkach to na pierwszy plan wysuwa się właśnie jego choroba. On postanawiała zerwać z Miką, bo nie chciał, aby wiedziała, że jest umierający. I to zrywa z nią w dość okrutny sposób. Następne odcinki ukazują, jak główna bohaterka kończy liceum i idzie na studia. Poznaje tam chłopaka, z którym postanawia się związać. Nawet już nie pamiętam jego imienia, bo motyw z nim był dla mnie niepotrzebny w tej dramie, zwłaszcza, że Mika ciągle myślała o Hiro, więc... po co przyjęła od tamtego pierścionek zaręczynowy? Będąc właśnie na studiach dowiaduje się od jego kolegi Nozumiego, że Hiro ma raka i leży w szpitalu. Mika wtedy rzuca wszystko, nawet swojego faceta i biegnie na złamanie karku, aby ujrzeć swoją pierwszą miłość. No i od tego momentu wszystko, jakby jest okey. Znowu są razem. Mika go odwiedza w szpitalu codziennie. I są ze sobą, aż do jego śmierci. 

No i motyw bałwanka bardzo mi się spodobał. Gdy Mika poroniła, ulepili małego bałwanka, gdzie co roku przychodzili w to samo miejsce, składając malutkie rękawiczki dla niemowlęcia i modlili się do swojego nienarodzonego dziecka. Nawet, gdy zerwali ze sobą, to żadne z nich nie zapomniało i przychodziło w Wigilię w to miejsce. Właśnie dzięki temu miejscu, Mika dowiedziała się, że Hiro ma raka, bo zamiast ujrzeć ukochanego, pomodlić się poszedł przyjaciel Hira, Nozomi, który wtedy nie wytrzymał i powiedział Mice, dlaczego wtedy Hiro z nią zerwał.

Cała drama to po prostu jeden wielki dramat i romans, oparty na uczuciu dwojga nastolatków, ukazujący ich miłość, jak dla mnie, etapami. Począwszy od poznania, aż do samej śmierci Hiro. W tych 6 odcinkach naprawdę bardzo sporo twórczy zawarli, jednak moim zdaniem, ta akcja powinna nieco zwolnić, bo z odcinka na odcinek działo się za dużo. Momentami, aż było to nierealne, że aż tyle nieszczęść potrafiło spaść na tą dwóję ludzi, którzy ani nic złego nie uczynili, ani nic z tych rzeczy. No ale cóż, jak dramat to dramat na całego, ściskając w fabułę same smutne przygody. No i praktycznie końcówka, gdy Mika chce skoczyć z mostu z rozpaczy za ukochanym, jednak w ostatniej chwili w tym czynie przerywają jej lecące ptaki.
Jednak mimo tego wszystko, nie nudziłam się na dramie, a wręcz przeciwnie, oglądałam ją z zaciekawieniem, co dalej się wydarzy. Nawet uroniłam kilka łez, kiedy Hiro zmarł.
Bo to w sumie taka drama, aby oderwać się od swoich przyziemnych problemów i zobaczyć, że inni mają gorzej od nas, a jednak żyją dalej i się starają. Spotkałam się z wieloma opiniami na temat tejże dramy. Inne, że zbyt dziecinna, naciągana, nierealna. Z kolei innym się bardzo spodobała. No cóż, kto, co woli. Ja raczej zaliczałam się po środku tych wypowiedzi. Bo i może była ta drama zbyt przerysowana, problemy za bardzo wygórowane, no i miłość Hiro i Miki była tak silna, że o rany, każdy chciałby taką swoją pierwszą miłość przeżyć (z wyjątkiem tylu nieszczęść). Ale z drugiej strony, mi się ona podobała. Zdążyłam nabrać sympatii do głównych bohaterów przez te sześć odcinków. No i może to dobrze, że drama posiadała aż te 6 odcinków, bo nie jestem pewna, czy przebrnęłabym przez całość, gdyby jednak liczyłaby te 9-11 (jak na typową japońską dramę przystało). 
W każdym bądź razie, polecam ją każdemu, bo warto ją zobaczyć. Przynajmniej ja mam takie zadanie ;).

 Mogłabym się jeszcze rozwodzić na temat tej dramy. Pisać o symbolice jaka się tam pojawiła, ale... kto będzie chciał, to obejrzy i zobaczy. Bo w bardzo fajny sposób tam zostało to ukazane. 
A na koniec chciałabym wstawić jeszcze główną piosenkę do tej dramy, która z miejsca mi się bardzo spodobała ;). Mam nadzieję, że nie tylko moje serca ona oczarowała mi ;p.